نمیدانم کی بود که متوجه اولین ناله های بی صدای شب دراعماق تاریکی ها شدم...در ابتدای اولین تب وتاب باهم خواندن ازجنون پایان ناپذیر بود
یا انتهای آخرین خاطره ازبی کسی ها...
مدتها بود که ردپای کسی درساحل موج گون دلم پیدابود کسی که آهسته وپاورچین درلای تک تک شنهای ریزخاطراتم قدم برمیداشت.
ساعتهادر سکوت قدم میزد وبه دنبالم بود، باسایه ای مبهم ازامــید...
وجودش راحس کردم درآخرین قدمها به سوی کرانه ی نیستی.
سریع قدم میزدم
اوهم سریع بود
به سرعت بادرفتم...برای چه؟
نمیدانم...
شاید رهایی ازبودن وپروازبرای نرسیدن
باهرقدم اوج گرفتم
تالب پرتگاهی ازجنس جدایی
ولی درست درآخرین لحظات طاقت فرسای وداع چشم گشودم وخودرادرآغوش کسی غیراز مرگ یافتم...
خودش بود که بادستانی ازجنس بلور مرادرآغوش میکشید
صدای خنده های مرگ طنین انداز گوشهایم شد:شاید باری دیگر...
واین شب بود که بازهم درکنج تنهایی خودملتمسانه ناله میــــــــکـرد.
گفتی که زکوی دلت آوازرهین می آید
گفتم که کجابود مراگوش شنیدن جانم
گفتی که دراین دیرخرابات زمان،ناله جغدغمین می آید
گفتم چه شنیدی به ازاین درمـــــــانم
گفتی که چراغ دل من خاموش است
گفتم که بیا شعلـــــــه سوزان دارم
گفتی که چه بود شعله ی سوزان دل غمگینت؟
گفتم که محبت به ازاین وبه ازآن میدانم
گفتی همــــــه سودای دلم عاطل شد
گفتم که بیادر دل من ظاهرشــــــــو
درغم هجــــــــــــرت چه بگویم؟
بگذارتا درغم هجرت،همراه باسیل اشک بدرقه ات نمایم وخاطرات زیبای گذشته رادر دریای نسیان توگم کنم.
تودر نگاه آخرینت چه نمودی که مراماهها باحسرت وتنهایی بجانهادی وخود رفتی و...؟ آری این ماهها راهمچون قرنها سرکردم واکنون چه می شنوم؟آهنگ فراق ابدی را
و چه سخت است وداع باتو ای بی وفا...
چشمان متورم ازاشک شادی دیدارت اکنون به داغ هجرت ماتمکده است
درحریم سرخ قلب بی طپش وتنهای من دیگر صدای لحظه ها خاموش شد وناقوس عزای محبت بانگ برآورد.
کس چه میداند که دراین سرای عزا واین دل سیاه چه میگذرد؟اما بدان دراین لحظات عذاب اگرچه توخندان ومسروری اما دلی بی تاب درگوشه ای ازچهاردیواری این خرابات نگون به یاد تو درپس اشکهای خود محزون است
باشد اگرچه ترابرای همیشه به دستان سرد وبی وفای آینده ای بی من،میسپارم اماچون توبی وفا نیستم وبیادمحبتت درسکوت این لحظه هازنده می مانم...
بیادت وبخاطرت سلام برشب که می آید ویادواره هارا به خواب غفلت می نشاند ویادگارهارا به فراموشی.
دل شکســـــــــته
امروز پنجره شکسته وترک برداشته،امروزشیشه های پنجره خردگشته اند...
امروز امیــــــد وآرزو، این دویاردیرینه
باهم،دست دردست هم،به سوی افق ازلای شکاف پنجره خردگشته،پروازکردند...
تاباز یابند پنجره ای گشوده شده بسوی افق را، به سوی باغ پرگل زندگی را
ولبخندزنند به روی دوستان دیرینـــــه ومنتظردر خانه کوچک وزیبای مرمرین دیگری که پنجره اش رابرای ورود عطربهاری باز کرده اند
واردشده وزندگـانی راازسـرگیـــــــــــرند...
دنیای بی انتهــــــــــــــــا
درپناه نور خیره کننده صبح وظلمت بی پایان شب
ازپی هم میگذرد
ومن تنهاترازهمیشه دراوج جوانی پیرمیشوم...
دنیا قلبت رامیشکند
بالبخندی ازبی رحمی برلب
وحتی قدرت گریستن رادرآخرین لحظات بودن ازتومیگیرد
تادرپناه غمی افزون،به سوی نیستی روانه شوی
وتو بادلی ناآرام
به سویش میروی
اویی که دیگر در دیرش نیستی
وتنهـــــــــــــــــــــــایت می گــــــــــــــــــــــذارد...
درآخرین غروب امّیـــــــــــــــــــد...
نظرات شما عزیزان:
.gif){kind=small}
تبادل
لینک هوشمند
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
